سانسور
در سالیان گذشته سانسور از طریق مسدود کردن جریان اطلاعات به اجرا در می‌آمد.
در قرن حاضر اما،
از طریق غوطه‌ور کردن انسان‌ها در سیلاب اطلاعات بی‌اهمیت و نامربوط عملی می‌شود.
اینکه درگیر صدف بیوتی هستیم و یا لایو احلام و آقامیری و فلان هرزه مجازی که استوری اش را با لبخندی خودشیفته در اینستاگرام پست میکند،
سهمی از ویژگی دیگر ابتذال را در ما فراخوانی می کند،
اینکه میل برای تفکر نداریم زیرا تفکر به شدت کار دشواری است،
ابتذال می آید که یک شابلون از قبل آماده شده بدهد تا از تبلیغ یک بلاگر،که اهمیتی برای او و کسب و کارش نداریم از پنکیک حاج مصطفی تا مداد چشم لیدی گاگا و یا غذا خوردن یک احمق دله حمایت کنیم،
حمایت می کنیم تا استوری 90 میلیونی بگذارد و نگاه خود ساخته بودن به خود بگیرد،
درحالی که گیر وام ازدواج ده میلیونی هستیم،
حمایت می کنیم تا از قافله عقب نمانیم،
بت سازی و دیکتاتور سازی و خود سانسوری در ذهن هر یک از ما سنت دیرینه دارد.
