بعضی آدم‌ها آنقدر فرومایه و بی ظرفیت هستند که حتی ارزش یک لبخند زدن ساده را هم ندارند، اینکه خود را، دچار ارتباطی کلامی و حتی عاطفی با هر بی سر و پایی می‌کنید، خود مصداق بارز حماقت آدمی است، اینکه آدم آنقدر خود را فروتن و بخشنده بداند تا هر زباله‌ای را شریک لحظه‌های زندگی‌اش کند بسیار مشمئز کننده است، نمی‌دانم چقدر از عمر طولانی و زندگی سربلند برخوردارید، اما به دعایی که قرار نیست مستجاب شود، آمین نگویید.

آدم‌ها دوست دارند برایشان نقاب بزنی، نوعی لذت‌ طلبی از دروغ ،

حاضر هستند تا در لجنزار دروغ دست‌ و ‌پا بزنند اما لحظه‌ای، تلخی حقیقت و صداقت را مزه نکنند‌،

واقعیت اینکه آدمی اگر می‌خواهد احمق باشد، اجازه بده،

تو مربی تربیت و کیفیت آدم‌ها نیستی،

هویت او با حماقت‌اش تجلی پیدا کرده.