آدم‌ها این روزها همدیگر را،

هر چیزی را تسخیر می‌کنند،

هرکسی دیکتاتور درون خود است،

در روابط همواره سعی می‌کنیم دیگری را شبیه به خودمان،

معیارها و تصاویر ذهنی‌امان کنیم،

دیکتاتور درون ما تا جایی پیش می‌رود که فارغ از تفاوت‌ها و استقلال دیگری،

تمامیت او را با معیارهای روانی خود به زنجیر می‌کشیم،

بعدتر‌ها بازی با عروسک‌ دست‌ سازه‌‌‌‌‌امان که تمام شد،

وقتی که عطش تسخیر در ما ارضا شد،

ضجه می‌زنیم از تنهایی.

به گمانم می‌توان لذت برد بدون اینکه تسخیر کرد،

آدمی را،

گلی را،

پرنده‌ای را.