تظاهر به دوست داشتن کسی یا حتی چیزی، شروع یک جنایت تاریک است، ادای احساسی نصف و‌ نیمه، ترحمی جعلی، پشت صحنه اما، یک نقش پلید در چهره‌ای به ظاهر خیرخواه، متظاهر همواره خالی از جسارت و فراری از خود واقعی است.او ‌از دوست داشته شدن می‌ترسد، دوست داشته شدن می‌تواند نقطه‌های تاریک آدم‌ را نهان کند، بسیاری از ما در تعبیر عشق نگران از هم گسستن‌ خودمان هستیم، پس می‌کُشیم هر آنچه که ما را به خود واقعی نزدیک‌ کند.

می‌پرسند چرا به آدم‌ها گوش می‌کنی؟

من آدم دوست داشتن روزهای سختم

‏ روزهایی که مطمئن هستی همه رهایت کردند 

‏روزهایی که حالت با خودت و دنیا خوب نیست

‏من همانم که همچون روز اول دوستت دارم.

  یادم می‌آید روزهایی که شانس با من یار نبود، اما برای آدم‌های زندگی‌ام همواره همین بودم، از کودکی متوجه این موهبت در خودم شدم، اینکه آدم‌ها را بنا به شرایط و روایت‌هایشان از زندگی نگاه کنم. اخلاق بسیار تلخ و تندی دارم اما خوشحالم از اینکه برای آدم‌ها همواره آرامش بودم. خیلی‌ها آمدند و رفتند، بنا بر لیاقت و ظرفیت‌اشان، اما من همانم، همانی که وقتی شب و روزهایی را پشت سر می‌گذاری و از خودت بیزاری، چیزی در تو پیدا می‌کند که بتوانی خودت را دوست داشته باشی.