در رابطه با آدم‌ها ؛گاهی صد متر جلوتر سنگی را پس می‌زنی، بی‌آنکه متوجه تغییری شوند، راحت رد می‌شوند و با غرور خود را قهرمان یکه‌تاز مسیر می‌دانند، جایی که دلت می‌شکند با خودت می‌گویی کاش یک‌بارم چاله را نشان‌اش می‌دادم،

واقعیت اینکه آدم‌ها باید نبودن‌ات را حس کنند،

وقتی هر لحظه در دسترس باشی مدام تمام‌ات را وقف آدمی ‌کنی، از دهن می‌افتی،

رابطه مانند زدن تکه بیسکویت در چای است، نه باید حریص بود، و نه خیلی عجول، آرام و با دقت از طعم آن لذت برد .