دوست داشتن و به هم رسیدن برای یک رابطه کافی نیست، این دو تضمینی برای دوام یک ارتباط نیستند، بلکه رابطه را چیزهایی مثل، قدر شناس بودن، عدم انتقال احساس ناکافی بودن به یکدیگر، کیفیت سلایق و انتخاب‌ها، تشکیل خواهد داد، یک رابطه درست ربطی به طول سال‌های باهم بودن نخواهد داشت، بلکه شدت و کیفیت یک رابطه را از عمق آن می‌توان فهمید، جایی که ایثار و ‌از خود‌گذشتگی را با حماقت و تو سری خوردن اشتباه نگیری، جایی که اهداف‌ات، امیال و آرزوهایت را نادیده نگیری، رابطه پناهگاهی برای رشد، توسعه و بالندگی است. آن را با پرورشگاه، مهد کودک، مسئول تربیت آدم‌ها، مادر بودن، پدر بودن، بنگاه شادمانی، اشتباه نگیر. هیچ تضمینی برای باهم بودن وجود ندارد، تعهد یک امر شخصی، یک قرارداد اجتماعی بین افراد است، مزخرفاتی به نام وجدان فردی، تعهد عشقی، گذشت کردن ، سند رسمی و ... ضامن دوام ارتباط آدم‌ها نیست. اینکه هر زباله بی سرو پایی را تکیه گاه می‌کنی، عوارض جانبی دارد.