«غصه نخور، زمان حلال مشکلات هست» جمله را چندبار برایم تکرار کرد، با لبخندی از سر تایید، ذوق‌اش را خراب نکردم.

 اما معتقدم به اینکه، زمان تنها کارش خالی کردن معنا از مفاهیم، داشته‌ها، و هر آنچه که روزی دوست داشتن تلقی می‌شد، است. آدم‌های خوش خیال بسیار به آن تکیه می‌کنند، اما از دست داده‌ها، ‌عاشقان دلباخته، سربازان جنگ خوب می‌دانند که تیک تاک گذر ثانیه‌ها حلال هیچ دردی نیست، مانند رابطه‌‌های پایان نیافته، اما رها شده، مثل چشم انتظاری آدمی از سر رنج و‌ تمنا، که به امید حل شدن نشسته، و یا چروک صورت کارگری خسته و رنجور.

تنها دست آوردش ساختن نوستالژی‌هایی مخرب است که آدمی را در سقوط غوطه ور می‌کند.

پرسه زدن در خاطراتی، که آدم‌هایش بنا بر لیاقت، ارزش و ظرفیت‌اشان دیگر در آن وجود ندارند، و یا احساساتی که دیگر منقضی شده، جز فرسایش روح چیزی به ارمغان نمی‌آورد. آدمی میل و کششی عجیب به این نوستالژی‌های احمقانه دارد. نشئگی عجیبی که در مصرف زخم و خاطرات مشمئز کننده است، او را عمیقا به وجد می‌آورد، واقعیت اینکه ما اکثر اوقات در توهم یک تراژدی غرق می‌شویم تا دستان حقیقت را از گلویمان برداریم، به شکل بامزه‌ای فریب می‌دهیم، خودمان را، دیگرانی را. بخشی به این دلیل، ما به طرز وحشتناکی به بازنده بودن اعتیاد داریم، زیرا تجربه‌های نو همواره با مسئولیت پذیری و اضطراب انتخاب همراه است، در شکست نوعی لَختی و نقاب مظلومیت نهفته است که عمده آدم‌ها میلی شدید به استفاده و ارتزاق از آن دارند.