به نظرم مدلی از تنهایی هم وجود دارد که با ساختن حالتی از اشتیاق  ‌تو را در یک  چارچوب نگه می دارد،

نوعی لذت از تباهی،

مثل کشیدن پتوی دم صبح در یک روز برفی کنار بخاری،

خبر بد اینکه لذت اش مثل سراب است،

هیچ وقت تشنگی ات را برطرف نمی کند،

یدار که می شوی میبینی گیج و گنگ در مسیر یک هزارتویی.

همین‌جا که نشسته‌ام، اگر دست‌هایم را از تنم دور کنم، نوک انگشتانم می‌خورد به دیوار تنهایی‌ام. چهار دیوار که به فاصله‌ی دست‌هایم از خودم ساخته‌ام. این چاردیواری پنجره‌ ندارد، سقف هم ندارد. 

می‌دانی که تنهایی سقف ندارد. راستش دست هیچکس به سقف تنها‌یی‌اش نمی‌رسد تا بسازدش.

همین است که تنهایی آدم‌ها را نمی‌کشد. از میان دیوارها هیچ‌چیزی نمی‌بینی اما از سقفِ باز نفس می‌کشی و زنده می‌مانی.